DE KLEPLICHTER

Colofon

Informatie over contact is hier te vinden

Informatie over het bestuur is hier te vinden

Informatie over het lidmaatschap is hier te vinden

Eigen informatie, bijvoorbeeld een verhuizing of andere gegevens wijzigen kan hier
of per mail naar secretaris@msg.utwente.nl

Informatie over de Redactie is hier te vinden
Geïnteresseerd of een leuk idee voor een stukje?
Mail de redactie!

Inlaatklep

Lieve kleplezers,

Het echte winterweer is begonnen, de motoren staan voornamelijk binnen net als de gemiddelde MSG’er die alweer bezig is om alles zomerklaar te maken voor de eerste zonnestraaltjes. Hoewel een aantal MSG’ers niet achteruit deinst voor wat kou, pekel of (in Peters) geval 3 cm sneeuw. Om jullie een beetje leesvoer voor bij de open haard, de verwarming of het gasfornuis te geven staat Klep nummer 4 voor jullie klaar. Zoals jullie hebben gemerkt is het ons niet gelukt de Klep in 2017 uit te brengen, wat ons streven dit jaar wel was gezien het al een aantal jaar een race tegen de klok is om de laatste voor de ALV uit te brengen. Gelukkig hebben we nu weer een goed voornemen voor 2018. Hopelijk kunnen we, door de digitalisering, de Klep een stuk sneller gaan uitbrengen en dit jaar de inhaalslag qua Klep’s echt gaan halen. Net zoals we de afgelopen 2 jaar ook al hebben geprobeerd.

Ons huidige bestuur zal binnenkort gaan aftreden en er zal weer een frisse wind door de MSG gaan waaien, maar ook door de Klep. Gezien de soms teleurgestelde reacties op de digitale klep hebben we in samenwerking met het nieuwe bestuur besloten jullie een verrassing te sturen aan het eind van het jaar. Jaja… Deze verrassing zal wel bij jullie op de mat verschijnen. We hopen dat deze eindejaarsverrassing toch het gemis van de goede oude papieren Klep een beetje kan verzachten. Maar hier zullen jullie dus nog even op moeten wachten. Wordt vervolgd…….

Liefs Nienke

Van de Voorzitter

Hallo kleplezers,

Mijn laatste verhaal in de Klep als jullie voorzitter. Dat is extra druk om een extra mooi verhaal te schrijven. Helaas mist bij mij de inspiratie. Ik kan natuurlijk een mooi verhaaltje schrijven over mijn bestuursjaar. Over dat ik het zooooo leuk vond, en ik zooooo veel geleerd heb. En ik heb zoooo veel nieuwe mensen leren kennen. Dat is allemaal ook wel waar. Maar dat is zo’n saai, standaard verhaal. In plaats daarvan wil ik de hoogtepunten langsgaan van het afgelopen jaar bij de MSG.

Om te beginnen de mooie ritten die we gedaan hebben in 2017, met als eerste de lenterit. Mooie rit met een leuke opkomst, al was ik er zelf niet bij. Tijdens de enige echte MSG rally mocht ik samen met Floris de ingestuurde foto’s van de deelnemers beoordelen (en jullie uitlachen). Het was echt mooi om te zien hoe fanatiek jullie bezig waren. Ik kreeg haast doodsbedreigingen omdat we de punten toch niet eerlijk verdeelden volgens sommigen. Ondanks dat konden Floris en ik duidelijk de winnaars kiezen, stelletje saaie burgers.
De pinksterrit en de Italiänischer Eisbauerrit volgden. Op mijn ‘periode correcte’ bandjes vond ik het al aardig spannend. Laat staan toen Rick vlak voor mij onderuit ging. Belachelijk hoe koel hij bleef, terwijl later bleek dat hij zowel zijn sleutelbeen als schouderblad gebroken had. Chapeau! Nog achterop stappen naar de Eisbauer ook. De laatste rit van het jaar mocht ik helaas zelf niet meerijden. Het was namelijk al december en toen mocht mijn toentertijd 39 jarige oldtimertje niet de weg op.

Natuurlijk zijn échte MSG’ers echte kampeerders. Op dat gebied mis ik toch wat spirit. Op een camping zitten en een eitje bakken boven zo’n continu omvallend brandertje is toch niet helemaal aan mij besteed. Noem me verwend, maar het is gewoon niet mijn hobby. Toch ben ik natuurlijk wel meegegaan naar hemelvaartkamperen. Het kamperen was het voor mij waard omdat ik daar zo mooi kon rijden. En het was natuurlijk erg mooi weer, waardoor dat hele kamperen ook wel te doen was. Maar wat heb ik genoten met mijn Hondaatje daar. Ik was nog niet echt een Rossi of Marquez, maar oefening baart kunst! Na Twist of the Wrist al meerdere keren gezien te hebben en steeds weer een nieuwe techniek erbij te pakken gaat het toch al aardig wat soepeler. Ik kan steeds mooier de bocht om, al ben ik nog steeds niet echt een adrenalinejunkie. Ik geniet meer van een bocht echt technisch goed te hebben genomen dan hard rechtdoor te kunnen rijden. Maar dat ben ik 😉

Natuurlijk waren de CARDANs die door onze evco Sandra georganiseerd werden ook altijd gezellig. We kwamen er wel weer achter dat MSG’ers niet snel tevreden zijn. En als ze iets te klagen hebben, zal je het horen! Op de bockbier-CARDAN was er namelijk iets heel ergs gebeurd. Er waren namelijk knakworsten ingekocht in plaats van bockworsten! Super kwalijk natuurlijk! Ook al waren de meesten toch wel stil toen ze eenmaal zo’n lekker knakworstje in hun mond hadden. Typisch MSG.

Liefs,

Marieke

Sportieve Sparta

Met zoveel tweewielerfanaten in de vriendengroep kon ik eigenlijk niet achterblijven. Op een druilerige woensdagochtend in januari vertrokken Marieke en ik in haar Berlingo, op weg naar een rijtjeshuis in een tamelijk normale woonwijk aan de rand van de wereldstad Almelo.

Toen we er na een korte periode van verwarring, met daaropvolgend lichte schaamte, achter kwamen dat we toch écht bij het verkeerde huis hadden aangebeld – de verkoper verzekerde ons via de Marktplaats-chat dat er écht niemand voor zijn eigen voordeur stond – kwam eindelijk het gouden moment: het bezoeken van wat mijn nieuwe grote liefde zou gaan worden. De weergoden waren lief. De regen, sneeuw en andere narigheid die zoal uit de lucht viel, had plaats gemaakt voor een kwartiertje zon. Herbert, de Marktplaatsman, was ook lief. We mochten uitgebreid proefrijden, hij had deze Sparta Sport 2V uit 1967 – maar eigenlijk uit 1970, want in 1967 werden ze nog niet gemaakt – met liefde weer aan de praat gekregen.

Vervolgens raakten Herbert en ik ook aan de praat om het te hebben over wat mijn nieuwe liefde wel niet zou gaan kosten. Na een korte onderhandeling waarbij er bijna niets van de vraagprijs af kon, werden de handen geschud en konden we de Sparta de Berlingo in tetrissen. Tegen de verwachting van in ieder geval Marktplaatsman Herbert in, paste de brommer perfect achterin de Berlingo. Natuurlijk moest het kenteken overgedragen worden, dus we bezochten samen – vet romantisch – het plaatselijke Primera-filiaal. Bij terugkomst hebben we met zijn vieren nog een complete pot koffie soldaat gemaakt, waarna ik met de brommer met 130 over de A35 naar huis jakkerde, een snelheid die ik sindsdien nog niet heb weten te evenaren. Misschien omdat ‘ie achterin de Berlingo stond.

Met het aanhoudende schijtweer dat het beeld dat de gemiddelde Nederlander bij winter heeft perfect afmaakt, heb ik helaas nog niet de kans gehad om echt mooie ritjes te maken op de brommer. Wel is er al een en ander aan geklust. Zo is na het vervangen van de voorlamp met het juiste type (wat hard nodig was, de politie leek het toch wel verstandig als we zouden lopen in het donker) in recordsnelheid het achterlicht doorgefikt. Ook stond het blok ongeveer net zo droog als ik. 300 ml Kreidler/Zundappolie heeft in ieder geval één van die twee problemen opgelost. Nog een beetje klussen, en dan is de brommer hopelijk eindelijk klaar voor een mooie lente en zomer met fatsoenlijk weer waarin eindelijk lekker gereden kan worden.

Groeten Yanick

Wederom ben ik gestrikt voor een item en deze keer zelfs voor de prestigieuze ‘Beunen met ..’ column. Wat een eer, wat een eer! Ondertussen schrijf ik dit stukje wel weer veel te laat en met een slokje te veel op maar met een goede reden. Ten eerste; bier drinken. Ten tweede; ik was vandaag druk de dieseltank en console van mijn ’68 International Harvester 353 te spuiten in de aflak. Dat is dan ook gelijk het onderwerp van deze editie ‘Beunen met ..’.

Voor velen is het ondertussen al bekend maar ik heb van de zomer een trekker gekocht. ‘Waarom?’  hoor ik u zeggen! Welnu dat is een antwoord dat ik u verschuldigd blijf, maar ik kan wel zeggen dat de wegenbelasting €0,- per jaar is, de verzekering €10,- per maand en dat het dieselverbruik alleraardigst is. Daarnaast kan ik onbeperkt zwaar spul trekken zonder alle belemmeringen van regels en hoeft het voertuig zelf ook aan bar weinig verplichtingen te voldoen. Oke oke, het is geen motor en de rijervaring is dus ook heel anders maar het is wel echt heel leuk beunen en hele leuke techniek.

Afbeelding 1: De International Harvester 353 uit 1968 bij aankoop.

In de afbeelding 1 is te zien hoe het beestje er bij aanschaf uitzag, hier was ruimte voor verbetering. Met goede moed heb ik een strijdplan samengesteld om de machine weer in een werkbare staat te krijgen. Hij deed alles, het motortje liep, de aftakas[1] draaide en de hef[2] deed heffen maar uiterlijk was er veel

[1] Aftakas: een as aangedreven door de motor die aan de achterzijde van de trekker werktuigen kan aandrijven. De as kan door de bestuurder ingeschakeld worden met een aparte koppeling.

[2] Hef: De meeste trekkers hebben een driepuntshef systeem aan de achterzijde. Dit is een gestandaardiseerd systeem om werktuigen te kunnen oppakken en dragen achter de trekker.

ruimte voor verbetering. Vooral de dieseltank was een doorn in mijn oog. Deze zweette diesel bij een aftappunt wat gerepareerd was met vloeibaar metaal.

Afbeelding 2: De dieseltank en console in de lak.

Ik kon gelukkig een tweedehands dieseltank voor weinig op de kop tikken en besloot deze in combinatie met het het dashboard console gelijk maar opnieuw in de lak te zetten. In afbeelding 2 is het eindresultaat hiervan te zien. Daarnaast heb ik een voorvelgje gevonden dat wat beter bij het geheel past en een tweedehands handrem gezien de huidige volledig vastgeroest zat. Er zijn nog wat nieuwe sensoren gekocht en een topstang[1] om spulletjes voor in de driepuntsheft te kunnen meenemen.

So far so good zou je zeggen. Afgelopen vakantie echter kwam de grootste klapper pas, ik zag op marktplaats een dealtje voorbij komen die ik niet kon laten schieten; een giertank[2] omgebouwd tot hottub[3]. Dit is dus iets wat je altijd al gewild heb, iets wat zo lomp, zo groot, zo onhandig en zo chill is dat je het niet voor mogelijk hield dat het binnen handbereik was. Een mail was snel gestuurd en verhip, de beste man wilde ‘m nog langsbrengen ook!

Met een paar vrienden van de MSG werd al snel het plan gemaakt om de unit aan te schaffen en een week later stond er een vrachtwagentje op de stoep (afbeelding 3). De tank werd al snel omgedoopt tot ‘De Jaloezie’. Wat een apparaat! We zijn nu dus druk bezig om dit magistrale ding klaar te maken voor gebruik, wat kleine lekjes en een likje verf hier en daar wij chillen ‘m wel van de zomer! Haha!

[1] Topstang: Stang die het bovenste punt van de driepuntshef vormt. De topstang is in lengte verstelbaar om werktuigen in de hef te kunnen verstellen.

[2] Giertank: Tank om mest (gier) mee te kunnen vervoeren en vaak ook uitspreiden over het land.

[3] Hottub: Warm bad.

Afbeelding 3: ‘De Jaloezie’ wordt afgeleverd.

Kortom, ik raad iedereen aan om een trekkertje naast z’n motor te kopen. Het kost weinig in de maand, hij doet het altijd, je kan onmeunig veel bier halen voor je huis en je kan alle soorten spullen trekken/aandrijven/slepen. Het klussen er aan is ook een feest, alles is grofstoffelijk dus je hoeft je een keertje niet in te houden. Onbehandeld staal roest wel, maar het is zo dik en lomp dat het alsnog 10 jaar duurt voordat het weggerot is. Jongens, trekkers zijn de nieuwe CX-en!

Ophalen van een sleutelfiets

Dit verhaaltje begint eigenlijk vrij normaal, namelijk: Ik, Jeroen en Juul gingen richting “Stadskanaal”. Voor degene die dit niet kennen, een gat (sorry Raymond) rechts van Assen en boven Emmen.

De reden dat we ons die kant op gingen begeven was voor een Suzuki GSX 550 uit ’89.

Dit viercilindertje zou eventueel de eerste motor van de secretaris (Juul) worden!

We zitten dus met 3 man in de auto, brengt Jeroen een belangrijk punt: “stuur de eigenaar even een berichtje dat hij de motor niet start. Dan kunnen we namelijk een koude start doen.”

Er gaat een smsje naar de eigenaar en een uurtje later rollen we de garage van de besbetreffende man binnen. Daar staat de schoonheid. Eerlijk gezegd had ik liever dat de lieve secretaris mijn GS500 had overgenomen, omdat ik het eigenlijk niet over mijn kleine mannenhartje kon krijgen om ‘m te verkopen. Plus, voor de mensen die mijn barrel kennen, die GS van mij stond ook elke hokavond wel dood in een groepje ‘professionele’ diagnosten van MSG omdat ie er weer geen trek in had. Een goeie sleutelmotor voor onze Juul dus! Maar zelfs ik kon deze motor niet de grond in praten, wat een prachtig beestje dus, en ideaal om aan te leren sleutelen! Maar om terug te komen bij de (veel betere) GSX: geen plekje roest, alle verlichting deed het netjes, geen barsten in het kunststof, het leek echt te mooi om waar te zijn, zeker voor 500 euro. Totdat we bij de banden aankwamen. Ik kon de DOT code dus niet vinden. “Waardoor kwam dit dan?” vroeg ik mij af. Dit kwam omdat deze manier van DOT notatie mij compleet nieuw was. Waarom was dit? Omdat de banden 14 JAAR OUD WAREN! Ik sta op en vertel dit aan de verkoper, die mij blij vertelt dat dat niet uitmaakt, dat het alleen maar aan je rijstijl ligt. “Als je ermee gaat racen gaat het inderdaad fout, maar 40 jaar oude banden zijn ook gewoon oke hoor, als je maar je rijstijl aanpast.”. Ik stond compleet met de bek vol tanden, wilde nog wat tegengas geven en uitleggen dat deze kerel het echt totaal niet had begrepen, maar volgens mij was dat net zo zinvol als 2 centjes in de bierhelm gooien. Naast dat de banden uit de ijstijd kwamen, was de achterband zo plat als een dubbeltje in het midden. Die beide omstandigheden zagen er voor mij al uit voor een leuk avondtuur terug, want ja hoor: ik had motorzooi meegenomen om het oude beestje terug te rijden, en ik had er zin in!

Maar eerst moest er natuurlijk gestart worden om te kijken of ‘t beesie dat überhaupt wel wilde. Ik doe mijn hand op het blok, en ja, het smsje naar het bandengenie was inderdaad express genegeerd, het blok was namelijk warm. Desalnietemin: motor start zonder problemen en lijkt er best trek in te hebben. Top! Overschrijven, dokken en verzekering afsluiten en gaan met die banaan!

Ik stap op het beestje met trillende handjes en moest richting benzinestation, want volgens de nu oud-eigenaar moest de tank toch nog wel n beetje worden bijgevuld wilde je richting Enschede kunnen komen. Het eerste tankstation zat nog geen 800 meter verderop. “Dat moet wel lukken”, dacht ik. Motor aan, start weer, klinkt allemaal ok, TOP, ik rij weg, maar was nog niet eens bij de eerste afslag of ik schuif al van billen op de achterbeugel tot testikels op de tank. Bokken en schokken stuiter ik verder richting tankstation, wat nog 200 meter verder was. De motor valt letterlijk 5 meter voor de pomp uit. Pfff, net gehaald. Ik denk, “beesie volgooien en dan rollen we ‘rustig’ (nog wel op die kutbanden) door naar Enschede, dat moet best lukken!”. Natuurlijk had ik dat moeten afkloppen, want de tank zit pas net vol of hij heeft er al geen trek meer in. Na een tijdje op de knieën te hebben gezeten naast de motor, omdat de stationairschroef meer verstopt zit dan Hugo de Groot in zijn boekenkist, en meer vastgeroest zit dan elk onderdeel op mijn GS500, blijkt de motor alleen te willen draaien met 4 duizend plus toeren. Wat een feest! Een feest dat ook iets te ruig was voor mij. Daarom was de conclusie: Jeroen rijdt de motor terug, omdat deze natuurlijk wat meer rij-ervaring heeft. Dus de gelieve secretaris en evco stappen samen in de auto en rijden voorop, terug naar Enschede. Als wij echter een N-weg oprijden, realiseren wij ons dat het keihard waait. Dit vooral zichtbaar aan Jeroen die met een 45 graden hoek achter ons hangt om die motor nog rechtdoor te laten gaan. Na 15 minuten signaleert hij ons om te stoppen. Hij heeft geen goeie kleding aan om dit lang vol te houden, dus het is mijn beurt om het toch over te nemen, als ik dat durf …
“Nou ja, als Jeroen het kan moet ik het ook best kunnen!” ging er door mijn hoofd. Dus ik motorpak weer aan, en op de motor. En ja hoor, de wind draait er echt geen doekjes omheen die dag. Schuin op die fiets rollen we door richting thuisbasis. Elke boom aan de kant van de weg, gecombineerd met de wind, geeft mij een klap die me lichtelijk uit balans brengt. Vooral gecombineerd met een lichtelijk nat wegdek, banden uit de industriële revolutie, en een motor die alleen minimaal 4000 toeren wil draaien, dus met slippende koppeling over elke rotonde. Daarnaast kwam er nog een leuk ding aan het licht. Als je het stuur te veel naar links deed, viel het dashboard uit. Ook nog een mooie bijkomstigheid! Omdat het ding nog maar net reed eigenlijk, wilde Jeroen en Juul het makkelijk voor mij maken en “lekker” binnendoor rijden. Wat eigenlijk een vurige hel was, omdat er voor elke rotonde een schietgebedje nodig had. Toen we eindelijk een stukje snelweg namen, ‘omdat dat wel moest’, merkte ik pas wat lekker dat ding reed! Lekker veel pit, lekker soepel omdat het een viercilinder is. Heerlijk. Het enige nadelige was dat ik met mijn voorwiel van de rubberen lasnaden afgleed onder het rijden op de snelweg met 130! Pff, en die banden waren nog niet eens 40 jaar oud! Maargoed, die lasnaden moesten dus nodig worden ontweken, plus dat de achterband zo plat was, dat als er een bocht in de weg zat, ik nog een achterbandoppervlakte had van plusminus één nanometer. Toch was het snelweg rijden wat gemakkelijker, omdat dat vooral rechtdoor was en de motor niet onder de 4000 toeren wilde rijden. Zeker omdat er geen rode stoplichten waren waar je in neutraal 4000 toeren trekt, en je nogal wat opgetrokken wenkbrauwen krijgt… Daarom dus toch wat meer snelweg.

De borden gaven al afslag 26 aan, maar blijkbaar was ik nog niet in de clear, ook al voelde dat wel zo. De bomen aan de rechterkant van de weg, wat toevallig ook de kant was waar de wind de hele trip al zo dominant vandaan kwam, die prachtige biomassa die mij als een rots in de branding had geholpen tegen de overdreven harde wind, hielden van de ene op de andere boom opeens op. Als gevolg een gigantische windvlaag van de rechterkant van de weg, die ik nog net kan compenseren door compleet aan de rechterkant van de fiets te gaan hangen. Ik zou willen zeggen “kantje boord”, want ja, de fiets was bijna, maar dan ook echt BIJNA onder me weggewaaid. Ik zweet opeens op plekken waar ik dit niet eeder mogelijk had bevonden, maar gelukkig was dit het laatste ‘avontuurlijke evenementje’ van de dag. Mijn laatste uitspraak naar Juul nadat we aan zijn gekomen bij het welbefaamde kerkhof was: “Al met al een heerlijke fiets, maar stap 1 is een setje nieuwe banden!”.

Martijn van Dorp

Blij dat ik weer motorrij.

De zoektocht naar een goedkope betrouwbare motor!

Kleplezers, hierbij een verhaal dat misschien al wel vaker ten gehore is gebracht op hokavonden. Mijn Suzuki SV650.

Dit verhaal gaat terug naar 2016, maar gaat door tot het heden.

Na een leuke beginnersmotor, de Honda CB450S, welke vele MSG’ers ook zullen kennen dankzij Milko, een erg mooie Suzuki Bandit 600, die mensen misschien nog kennen van een sleutelcursus als helse machine, is het net voor Luxemburg 2015 toch tijd voor een nieuwe motor.

Een motor moet voor mij goedkoop zijn, best ‘bang for buck’, maar ook betrouwbaar. Dat zijn eisen die elkaar wel een beetje tegenspreken. Na veel zoeken ben ik uiteindelijk uitgekomen op een Suzuki SV650. Motoren met een betrouwbaar blok, goed licht frame en ook echt behoorlijk betaalbaar. Blokken die gemakkelijk een ton kunnen lopen, waarbij meestal met een grote beurt alleen kleppen hoeven te worden gesteld, kortom goed genoeg om er eens een paar te gaan bekijken.

De aankoop

Allereerst ben ik naar Den Helder gegaan om daar een mooie goedkope SV650 te bekijken. Op de (schijnbaar oude) foto’s netjes, mooi in de lak en rood (+5pk). Dit reisje is vanuit Enschede overigens 3,5 uur voor een enkeltje…

Daar aangekomen heb ik de motor bekeken, alles mogen testen en even mogen rijden. Het blok was al warm (minpuntje) en er was bovengemiddeld veel roest te vinden, wat duidde op een motor die buiten staat. Toen ik erop ging rijden was ik echter wel echt verkocht! Maar goed, bij nadere inspectie toch afgezien van de koop, vanwege de algehele staat. Weer 3,5 uur terug met een motorpak in de tas en helm. Een terugritje over de afsluitdijk was dus uitgesloten.

De tweede SV die ik ging bekijken was een mooie blauwe. Die was al gereserveerd, maar ik stond nog als reserve in de rij. Schijnbaar wilde hij hem niet, ik kreeg een week later een berichtje, kom hem maar ophalen; hij is overigens nu wel zwart, ik weet niet of je dat erg vindt? Ik naar Limburg (ook weer 3 uur), met het idee nu wel of geen Luxemburg voor mij. Wat denk je, gave fiets, gave vent. Klein tikje in het blok, maar dat was waarschijnlijk de ontsteking. Dus ik besluit hem te kopen en licht mijn Luxemburg reispartner in dat ik per ongeluk toch een motor heb gekocht. Vanuit Limburg lekker over de snelweg naar huis tuffen.

Luxemburg

Eenmaal thuis pak ik de tas, ga ik de motor nog een keertje langs en ik vertrek. Jos en ik doen even boodschappen voor twee man, checken de bandenspanning en we rijden weg. In Nijmegen begint de SV toch wat raar te doen en nog verder naar het zuiden valt hij geregeld uit met lage toeren. Erg kut, maar… Hij startte na paar keer ook niet meer. Problemen dus. Wij zoeken een garage op en die geeft ons een verwijzing naar dé Suzuki Specialist in de omgeving, Hoegee Suzuki Center in Afferden. Deze wilde even proefrijden om te diagnosticeren. Hij komt tot de conclusie, het is een te strakke of te losse klep, ik zou hier geen sportief ritje meer mee maken.

Einde verhaal, einde Luxemburg 2015 voor Ivo. Jos heeft een lang eind solo doorgereden en is later die avond nog aangekomen in Luxiland.

En nu?

In het hok de motor losgetrokken en de grootste dader gevonden… De klep. Hij zat echter niet te los, niet te strak, maar zat gewoon vast.

Seconds from disaster dus!

Deze reparatie duurde uiteindelijk ellendig lang, door het wachten op de onderdelen, waaronder shims van MotoPort. Vaak een backorder, want het waren belachelijk dikke shims. Uiteindelijk hebben we de nokkenassen opgemeten of die wel klopten volgens fabriek specificaties en verrek… Die waren niet binnen de maat. Met een tweedehands kop, welke ook stuk bleek, de nokkenassen kunnen vervangen.

Top ik kon weer rijden! Nog even een nieuwe koppelingskabel kopen en monteren, want die ging natuurlijk direct stuk bij het eerste proefritje. Een kleine 1000km gereden tot de puzzelrit in oktober.

De puzzelrit

Er hebben hier ongetwijfeld meer mensen met de puzzeltocht meegedaan. Dit is een leuke rit, zelf uitgezet, voor brommers en motoren. Dat laatste heeft mijn SV gemerkt. De tussenstops zaten vaak minder dan 1 km van elkaar en doordat je moet overleggen is het niet handig de motor te laten lopen. De SV kreeg steeds meer moeite met het starten, tot hij op een gegeven moment een luide knal gaf. Dat was einde puzzeltocht en weer terug naar het hok. Ellendig startprobleem oplossen…

Ik heb in de winter het blok uit elkaar getrokken en zag uiteindelijk de ravage aan het startcircuit. Startmotor opgevreten, het tandwiel dat de startmotor met het vliegwiel verbindt naar de kloten en het tandwiel achter de dynamo mist welgeteld twee tanden…

Later meer, haalt Ivo Luxemburg 2016? Haalt de motor het? Wie weet…

Door Ivo Derksen

Lieve Kleplezers,

Zoals jullie al eerder hadden kunnen lezen in de Klep, heeft Juul recent een motor gekocht. Misschien herkennen de meesten dit wel: er gaan één of twee mannen ter versterking mee om de motor van onder tot boven te checken en natuurlijk het nodige commentaar te leveren. Terwijl je er zelf bij staat, het aanhoort, maar geen idee hebt waar het nou eigenlijk over gaat. Uiteindelijk wordt de knoop doorgehakt, en voor je het weet sta je weer in Enschede met een (nieuwe) motor. Waar je volgens je adviseurs een paar “kleine” onderhoudsdingetjes aan moet fixen, voordat hij (of zij) het weer op en top doet. Het werkplaatshandboek wordt je in je handen gedrukt en ‘je hebt de sleutelcursus gevolgd, dus je weet wel hoe het moet’. Oftewel, je staat met het boek in je handen en met een hulpeloze blik in je ogen. Waar begin ik?

Twee weken later heb je nog steeds de moed niet bij elkaar geraapt om te beginnen, wordt de drempel steeds maar groter en de smoesjes steeds slechter. Toch maar eerst klussen aan het nieuwe huis, de motor staat zo ver weg van het hok, het is nu ook wel verrekte koud (wie gaat er nou rijden met dit weer?), de roosters zijn volgeboekt, Juul doet ook nog bestuur en natuurlijk heeft de schildercursus van Nienke op dinsdagavond prioriteit.

Na nog een aantal weken sleutelontwijkend gedrag, kun je er toch echt niet meer omheen. Je pakt je werkplaatshandboek en je sleutelcursus handboekje en grijpt vol goede moed de eerste sleutel van de werkbank. Toevallig is er iemand in het hok die je zijn “hulp” aanbiedt. Een halfuurtje later is de hele motor gedemonteerd, en weet je niet meer hoe je hem in elkaar moet zetten. Dan komt de tip “Maak elke keer foto’s zodat je weet hoe je het weer in elkaar moet zetten”. Helaas is het daarvoor al te laat.

Nog een uurtje later sta je weer buiten het hok met een perfect lopende motor, maar weet je eigenlijk niet zo goed hoe dit is gebeurd. In plaats van dat je hulp hebt gekregen, is het werk van je over genomen en sta je met een werkende motor, maar nog steeds zonder kennis. Wij vragen ons af waarom dit altijd gebeurt. Vinden ze het zo leuk om zelf te sleutelen? Denken ze dat vrouwen incapabel zijn? Of zijn mannen gewoon net iets meer doeners en vrouwen net iets meer denkers? Natuurlijk bedoelen ze het allemaal goed, want als we hun hulp niet hadden gehad, waren we na drie weken nog steeds bij pagina één van het werkplaatshandboek.

Liefs,

Juul en Nienke

Overgekookt

Goed, de eervolle taak van Patrick het schort van Reinder over te nemen heeft om precies te zijn één kleplichting geduurd. Patrick trok het allemaal even niet meer door de stress. Dus, toen de redactie het hok in rende en riep ”Help!! Is er een dokter in de zaal!?” voelde ik me wel geroepen om hun noodkreet te beantwoorden. Dus bij deze, mijn visie op een lekker gerecht. Het is koud buiten, dus dat roept toch echt om comfort food! Het is iets meer werk dan een gemiddeld recept, maar het is het dubbel en dwars waard! Als je het doktersrecept volgt, komt het allemaal goed.

Benodigdheden voor 4 personen:

Het recept:

Verwarm de oven voor tot 200 °C. Breng een ruime hoeveelheid water met een snuif bakpoeder aan de kook. Kook de boerenkool ongeveer 10 minuten. Giet af en laat uitlekken.

Verhit een scheut olijfolie in een grote kookpot. Pel en halveer de 2 uien. Snijd ze in halve ringen. Stoof ze in de olie. Kneus en pel de 2 tenen knoflook. Snipper de tenen. Doe ze bij de uien. Schil de pompoen en verwijder de pitten. Snijd het vruchtvlees in stukjes en stoof de blokjes pompoen met de uien en knoflook.

Bind de laurier, tijm en rozemarijn met keukentouw samen. Leg dit bouquet garni in de kookpot bij de pompoen. Kruid met peper, zout, kippenkruiden, cayennepeper en een snuif foelie (optioneel). Je kunt de foelie vervangen door nootmuskaat. Giet er 500 mL water bij en zet een deksel op de pot. Laat garen op een zacht vuur.

In een aparte koekenpan, braad de 400 gr stukjes gekruide kip gaar. Probeer ze niet compleet tot een schoenlap te braden, dan worden ze taai.

Haal het bouquet garni uit de pompoen. Doe de pompoen en het kookvocht in de blender of gebruik de staafmixer. Mix het geheel tot een gladde saus. Doe er de ricotta bij en mix nog een keer. Kruid de boerenkool met peper, zout en nootmuskaat. Goed, nu heb je dus vier ingrediënten klaar: de saus, de kip, boerenkool en lasagne bladen

Het bouwen van lasagne:

Schep wat pompoensaus in een ovenschaal. Leg er lasagnevellen op. Ga verder met een laagje kip en een laagje boerenkool en strooi een deel van de geraspte kaas over de boerenkool. Leg er lasagnevellen op. Ga verder met pompoensaus, kip, boerenkool en geraspte kaas.

Eindig met een laag lasagnevellen, pompoensaus en de rest van de geraspte kaas. Zet de schaal in de voorverwarmde oven en laat de lasagne ongeveer ~25 minuten garen (duurde bij mij de eerste keer 40 min). Controleer met een prikker of de pasta gaar is.

Smakelijk luitjes! Ik hoor graag wat jullie ervan vonden!

Wouter Vijselaar

Wist U Datjes

Dat onze Wist-U-Datjes kanon Fabienne erg gemist wordt!

De WUDjes niet altijd meer in de Klep zitten.

Er toch stiekem heel veel gebeurt in de vereniging.

Dat wel te merken is aan het stukje van Baarten.

De diversiteit van voertuigen binnen de MSG steeds groter wordt.

Ledenlijst

Voor de actuele ledenlijst, klik hier!
Eigen gegevens wijzigen kan hier ook!

Agenda